#030 "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" - J.K. Rowling, Jack Thorne, John Tiffany

Nadszedł ten moment gdy i ja podzielę się z Wami moją opinią na temat "kolejnego Harry'ego Pottera". Pełno go teraz w blogosferze, także już pewnie może się robić niedobrze na jego widok, ale muszę gdzieś spisać swoje przemyślenia. I już na wstępie powiem Wam, że będzie to chyba najbardziej krytyczna recenzja w historii bloga.

Tytuł: "Harry Potter i Przeklęte Dziecko"

Tytuł oryginału: "Harry Potter and the Cursed Child"

Autorzy: J.K. Rowling, Jack Thorne, John Tiffany

Liczba stron: 368

Wydawnictwo: Media Rodzina

Na temat "Przeklętego Dziecka" bardzo dużo naczytałam się jeszcze przed polską premierą i nawet przeczytałam fragmenty tego dramatu w oryginale. I był to prawdziwy dramat. Dosłownie i w przenośni. Uroczyście poprzysięgłam (że knuję coś niedobrego xD) sobie, że nie ogarnie mnie szał i nie zakupię tego złotego "cudeńka" w dniu premiery. I nie kupiłam. Książkę pożyczyła mi przyjaciółka, trzy dni po premierze i, chociaż historię czyta się niesamowicie szybko, męczyłam ją przez tydzień.

O czymże opowiada nam najnowsza historia ze świata magii? Oczywiście o tytułowym przeklętym dziecku, najmłodszym synu sławnego Harry'ego Pottera, czyli Albusie Severusie Potterze i jego perypetiach. Autorzy wykreowali nam tutaj niezwykle tragiczną historię w której to Albus, niedoceniany przez ojca, staje się wyrzutkiem społeczeństwa. Dodatkową przywarą bohatera jest fakt, że młody Potter trafił do Slytherinu, a jego jedynym przyjacielem został Scorpius Malfoy. (Tragizm, tragizm, tragizm, tragizm wyczuwam w każdym elemencie!)

"Mam gdzieś, co zrobiłeś i kogo ocaliłeś. Jesteś przekleństwem mojej rodziny, Harry Potterze."

Wszystko zmienia się w chwili, gdy Albus i Scorpius postanawiają zrobić coś szalonego - zmienić przeszłość tak, aby uratować pewną osobę. Ma im w tym pomóc nielegalny zmieniacz czasu, znaleziony przez Ministerstwo. Czy młodzi bohaterowie ściągną na siebie kłopoty? (To chyba oczywiste, że tak się stanie, nieprawdaż?) I co wspólnego ma z tym wszystkim Voldemort?

Książkę mogłabym skomentować dwoma homonimami - dramat i tragedia (i nie chodzi tu o znaczenie mające związek z gatunkiem i rodzajem literackim)! Mówię zdecydowane nie! Zaczynając czytać tę historię miałam wrażenie, że trafiłam na wydrukowane fan fiction (dla niewtajemniczonych - fanowskie opowiadanie, bardzo częste mocno sprzeczne z książkami, korzystające jednak z oryginalnego uniwersum) i z każdą kolejną stroną utwierdzałam się w tym przekonaniu. "Przeklęte Dziecko" swoją treścią przypomina zmiksowane najbardziej popularne motywy rodem z fanficków. I to takich średniej jakości.

Szczerze nie wiem od czego zacząć - więc może opowiem Wam o bohaterach. Na nowo spotykamy ze "Złotym Trio" - z tym, że zarówno Harry, jak i Hermiona oraz Ronald zachowują się jakby mieli nie czterdzieści, ale czternaście lat. A czasami nawet mniej. Harry - co widać wyraźnie - ma jakiś problem sam ze sobą. Naprawdę czytając ten scenariusz sztuki, miałam wrażenie, że dorosły Potter nabawił się rozdwojenia jaźni.

"Harry, w tym pogmatwanym, pełnym emocji świecie nie ma idealnych odpowiedzi. Doskonałość jest poza zasięgiem ludzkości, poza zasięgiem magii. W każdej pięknej chwili szczęścia kryje się kropla trucizny: świadomość, że ból powróci. Bądź szczery wobec tych, których kochasz. Pokaż swój ból. Cierpienie jest rzeczą równie ludzką jak oddychanie."

Hermiona - niezwykle inteligentna w całej serii książek, teraz jako Minister Magii chyba gdzieś zapodziała swój wielki rozum. Stała się całkowicie uległa w stosunku do Weasleya (dobra, to bym jeszcze jakoś przeżyła, mimo że go nie lubię), ale co gorsza przez jej "mocne zabezpieczenia" bez większego problemu przedarli się czternastolatkowie. Strach myśleć, co by było gdyby byli to dorośli! I teraz "najcudowniejsza" postać, czyli Ronald Weasley, który najbardziej zasłynął z tekstu:

"Chcesz w gębę?"

Ambitnie, nieprawdaż? Myślę, że Ronalda można podsumować po prostu jako bezmózgiego idiotę, co jest bardzo częstą kreacją we wszelkiej maści fan fiction! (Przypadek?) Zanim przejdę do minimalnych pozytywów, wspomnę jeszcze o McGonagall. Dyrektorka Hogwartu również wykazuje się irracjonalnym zachowaniem - wyobraźcie sobie sytuację, że ze szkoły, ze składzika produktów znikają ingrediencje do przygotowania eliksirów. A co robi Minerwa McGonagall? Nic. Dochodzi do wniosku, że to pewnie Irytek, albo może po prostu substancje same rozpłynęły się w powietrzu i wcale, ale to wcale nie ma potrzeby się tym martwić. Jasne.

Zapowiedziałam pozytywy - więc teraz na odmianę akapit bez wrednych komentarzy. Jasnym światełkiem w tunelu, w przypadku tej pozycji jest postać Draco Malfoya oraz Severusa Snape'a (tak, tak, Snape się na chwilę pojawia). Draco Malfoy - chociaż jest rówieśnikiem Harry'ego, Hermiony i Rona - jako jedyny zachowuje się tak, jakby to przystało na jego wiek. Jest odpowiedzialnym rodzicem, nieco sarkastycznym mężczyzną i widać, że nie stracił całej tej swojej "malfoyowatości", ale to tak w pozytywnym sensie. I Snape. Ach... Tu mogłabym się rozpływać, bo uwielbiam tę postać (i wcale nie przeczytałam setek fan fiction z nim w roli głównej, wcaaaale) i rzec mogę, że Severus mnie nie zawiódł - pojawił się na krótko, ale było to zrobione naprawdę dobrze. Ach! No i mogłabym tu jeszcze wpleść Ginny, której w "Przeklętym Dziecku" jest bardzo mało, ale za to ukazana jest w miarę "kanonicznie" i z rozsądkiem.

Oczywiście wypadałoby wspomnieć również o głównych bohaterach naszego dramatu - tytułowym "Przeklętym Dziecku" i Scorpiusie Malfoyu. Jeśli chodzi o Albusa Pottera chłopak zachowuje się jak przystało na czternastolatka, który nie ma dobrych relacji z ojcem. Ma chwile buntu, czasem postępuje irracjonalnie, ale z odrobiną empatii można zrozumieć motywy jego postępowania. Scorpius jest natomiast bardzo dojrzały jak na swój wiek. Jego przemyślenia bardzo mi się spodobały (i były głębsze od tekstów Ronalda, Harry'ego, czy Hermiony) i jako jedna z postaci wiodących ratuje tę pozycję przed całkowitą klęską. Przy młodych uczniach Hogwartu pojawia się również nowa postać - Delphi - która sporo namiesza i dla osób mojego pokroju może być naprawdę mocno irytująca.

"Przykro mi, jeśli zrujnowałem ci życie, ale jedno ci powiem - ty nie masz szans zrujnować mojego, bo już było zrujnowane. Po prostu w żaden sposób go nie poprawiłeś. Bo jesteś okropnym - najgorszym - przyjacielem."

Jeśli zaś chodzi o akcję to niestety nie trafiła do mnie koncepcja autorów. Może dlatego, że to co się wydarzyło w "Przeklętym Dziecku" nie powinno być możliwe, zgodnie z zasadami magii z "oryginalnej" serii książek? Hmm... Sądzę, że to możliwe. Jednak nie był to jedyny powód, przez który ta pozycja po prostu nie trafiła do mnie. Jest to po prostu mieszanka niepasujących do siebie substancji, które całkowicie odstają od serii, w której zakochały się miliony czytelników.

Dramat ten czyta się szybko, jest napisany prostym językiem, bez zbędnych udziwnień, jednak na poziomie treści i problematyki widać w nim olbrzymie braki. Płascy, niedojrzali bohaterowie, tak różni od pierwowzorów, czy niemożliwe do spełnienia sytuacje były "gwoździami do trumny" tej pozycji. Obeznani w świecie fan fiction mogę mieć odczucie, że rzeczywiście jest to miks najpopularniejszych wątków poruszanych od dawna w internetowych opowieściach. Jest mi naprawdę przykro, że "Harry Potter" doczekał się tak niegodnej go kontynuacji - widać, że jest to dosyć słaby tekst stworzony aby zyskać możliwie najwyższy zarobek żerując na portfelach fanów genialnej serii.

Ocena: 3/10

[Miało być 2.5, ale niech będzie 3 za Draco i Severusa, których uwielbiam ;)]

Czytaliście "Przeklęte Dziecko"? Co o nim sądzicie?

Ostatnio wrzuciłam Wam nutkę, która chodziła mi po głowie, więc i dzisiaj, na pocieszenie (samej siebie chyba xD) wrzucę Wam piosenkę, której od trzech dni niemalże bez przerwy słucham. ;)