O ekranizacjach książkowych słów kilka... #1

Filmowe adaptacje książkowych historii coraz częściej pojawią się na kinowych ekranach. Coraz częściej też oglądam filmowe wersje przygód moich ulubionych bohaterów i coraz więcej pojawia się w mojej głowie refleksji na ich temat. Stwierdziłam więc, że co jakiś, raczej bliżej nieokreślony, czas, gdy chociaż odrobinę uporządkuję swoje myśli, napiszę do Was słów kilka na ich temat. Nie będę rozpisywać się o czym jest dana historia, bo myślę, że będą to filmy dosyć znane i jest to niepotrzebne, dlatego bardziej chcę się skupić na moich odczuciach. Zapraszam Was dzisiaj na pierwszy post z tej filmowej serii (Koniecznie napiszcie co o nim sądzicie i czy mam kontynuować tę serię postów!). :)

Ekranizacje bywają lepsze lub gorsze, ale generalnie lubię je oglądać, nawet jeśli nie są to wybitne arcydzieła sztuki filmowej. Szczególnie lubię oglądać filmy, gdy jestem zmęczona i nie mam już siły, aby sięgnąć po książkę, jest to wtedy dobra forma relaksu. Ostatnio miałam przyjemność zapoznać się z dwiema stosunkowo "nowymi" ekranizacjami i dlatego też dzisiaj wezmę je pod lupę. Zapraszam na mój krótki wywód o "Nerve" oraz "Osobliwym domu Pani Peregrine"!

"Nerve"

"Nerve" (recenzję książki znajdziecie <tutaj>) w książkowej wersji nie wypadł źle, ale też nie była to świetna historia. Sam pomysł na fabułę był genialny, jednak coś poszło nie tak przy jego wykonaniu. Tuż po lekturze książki stwierdziłam, że muszę wreszcie zapoznać się z filmem - w końcu to jego zwiastun zachęcił mnie do lektury książki! W ostatni wolny niedzielny poranek odpaliłam laptopa i spędziłam niezwykle przyjemne półtorej godziny z Emmą Roberts i Davem Franco.

W porównaniu do książki film jest absolutnie genialny! Muszę przyznać, że jest to mocno zmieniona historia, w której punktami wspólnymi są jedynie imiona bohaterów i reguły gry, a większość pozostałych elementów jest niemalże na wskroś różna. Wyszło to jednak na plus dla całokształtu. Oglądając "Nerve" nie sposób się nudzić - akcja jest doskonale poprowadzona i emocje nie milkną ani na momencik.

Olbrzymim plusem jest dla mnie bardzo dobrze dobrana obsada. Emma Roberts w mojej opinii idealnie wpasowała się w rolę Vee, a Dave Franco był moim wymarzonym Ianem (chociaż mógł mieć nieco dłuższe włosy xD). W dodatku muszę się Wam przyznać do tego, że jestem w nim beznadziejnie zakochana od momentu premiery "Iluzji", kiedy to zobaczyłam go po raz pierwszy na wielkim ekranie.

Podsumowując - "Nerve" to jeden z nielicznych filmów, który przypadł mi do gustu mocniej, aniżeli jego książkowy odpowiednik. Niesamowicie mocno polecam, powinien się większości z Was spodobać!

"Osobliwy dom Pani Peregrine"

Ransom Riggs stworzył genialną historię, którą pokochałam już od pierwszych stronic. Troszkę jest to dziwne, bo "Osobliwy Dom Pani Peregrine" akcją nie grzeszy, ale i tak wciąga (recenzję szczegółową znajdziecie <tutaj>). Jako wielbicielka książki, byłam niezwykle ciekawa filmu, więc czym prędzej udałam się do kina i co? I co? I lekka klapa.

Moje oczekiwania były olbrzymie, tym bardziej, że produkcją zajął się nie kto inny, jak Tim Burton, o którym chyba nikomu nie muszę nic opowiadać, a dodatkowo w rolę Pani Peregrine wcieliła się Eva Green. Eva Green, którą od momentu ujrzenia jej genialnych zdolności aktorskich w "300. Początek Imperium" niesamowicie podziwiam. Pierwszy zawód pojawił się już przy zwiastunie - gdzie dowiadujemy się, że w kinowej wersji zamieniono zdolności Emmy i Olive, ale stwierdziłam, że zaczekam z opinią do chwili, w której obejrzę cały film.

Gdy nadszedł ten moment, światła na sali zgasły, a reklamy się skończyły, moje podekscytowanie sięgało zenitu. Pierwsza część filmu, która niemalże wiernie oddaje urok książki, bardzo mi się podobała, jednak do drugiej mam kilka zastrzeżeń. Troszkę w dalszym ciągu irytuje mnie zamiana osobliwych zdolności Olive i Emmy, rozumiem jednak, że w filmie lepiej to wyglądało, ale można było nakręcić ciekawą historię, pozostając przy tym wiernym oryginałowi. Końcówka historii jest zupełnie zmieniona, ale jestem w stanie to zaakceptować. Na wielkim ekranie w końcu wszystko musi być bardziej widowiskowe, nieprawdaż?

Niestety nie mogę wybaczyć twórcom tego, że kompletnie zamieszali się w sprawach czasu i stworzyli coś, co nie ma prawa istnieć. Trochę matematyki i logiki i już człowiek się gubi. Mocno mnie to zirytowało i zaniżyło ogólne odczucia. Nie chcę dokładnie spojlerować o co chodzi, jednak pewne wydarzenia są po prostu sprzeczne z prawami czasu... Szkoda, naprawdę szkoda, bo po Panie Burtonie spodziewałam się czegoś lepszego. Film nie jest jednak najgorszy, więc generalnie jeśli nie oczekujecie jakiegoś efektu "wow", możecie się na niego bez problemu wybrać. :)

Oglądaliście opisane przeze mnie ekranizacje? Czytaliście książki?
Podzielcie się wrażeniami! :)