#029 "Ślady" - Jakub Małecki

Długo się wahałam, długo rozmyślałam, aż wreszcie po prawie miesiącu główkowania przybywam do Was z recenzją - prawdopodobnie najlepszej książki polskiego autora, jaką kiedykolwiek czytałam, jak również i jednej z najlepszych pozycji spośród wszystkich książek, które kiedykolwiek wpadły w moje ręce. Tak, tak, dokładnie podsumowując - jednej z najlepszych książek w moim życiu. Panie i Panowie zapraszam na recenzję genialnych "Śladów".

"Gra o Tron" też przeczytana, recenzja wkrótce... ;)

Tytuł: "Ślady"

Autor: Jakub Małecki

Liczba stron: 299

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Na początku wypadałoby o czymże opowiadają nam "Ślady". Jest to zbiór krótszych i dłuższych opowiadań, traktujących o życiu, jego aspektach i śmierci. Pomyślicie sobie zapewne, jeśli nie mieliście styczności z tą pozycją, cóż może być w tym ciekawego? Przecież to pewnie kolejna nic nie wnosząca do życia historia. "Ślady" są jednak wyjątkowe. Historie poszczególnych bohaterów, bo musicie wiedzieć, że każde opowiadanie ma całkowicie inną postać przewodnią, łączą się ze sobą, a to przez jakieś koneksje rodzinne, a to przez związek uczuciowy, a to przez przyjaźń. Łączy je również jeden bardzo ważny wątek - wszystkie opowiadają o "końcu świata", ale czymże on dokładnie jest - opowiem później.

Małecki w "Śladach" prowadzi nas przez przekrój każdej warstwy społecznej - zaczynając od upośledzonego, wiejskiego bezdomnego, aż po bogatych i szanowanych celebrytów, czy ludzi nauki. Prowadzi nas od ludzi beztroskich, "zadowolonych" z życia, aż do ludzi z niesamowicie poważnymi problemami.  Co więcej - Małecki wprowadza nas w świat II wojny światowej, okresu powojennego, jak i okresu PRL-u - poznajemy trzy zupełnie różne pokolenia, które kształtowały zupełnie różne wydarzenia. Jak widzicie jest to mocna mieszanka osobowości i światów przedstawionych - jednak stwarza to niepowtarzalny klimat i nadaje tej pozycji wyjątkowości.

O Małeckim zrobiło się głośno po premierze "Dygotu". Szczerze mówiąc przeczytałam jego dwie, może trzy recenzje - troszkę mnie zaciekawił opis, jednak stwierdziłam, że szkoda mi kasy na zakup tej książki, bo te pozytywne noty są zapewne mocno hiperbolizowane. Aż tu nagle - bum! Pojawiła się na horyzoncie propozycja otrzymania egzemplarza "Śladów" - prześledziłam uważnie opis, który nie wywołał u mnie skrajnych emocji, jednak okładka przykuła moją uwagę - toteż podjęłam decyzję, że zapoznam się z tą historią - dlaczego niby miałabym nie spróbować?

I w ten oto sposób przepadłam. Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron i nie chciała wypuścić ze swych objęć. Czytałam ją wszędzie - szkoła, autobus, przerwa na wykładzie! Pomimo natłoku zajęć, starałam się znaleźć chociażby pięć minut, aby posunąć się dalej. Miałam ochotę się popłakać dochodząc do ostatnich stron, bo wiedziałam, że to już koniec. Koniec tej pięknej, niezwykle dopracowanej i nietuzinkowej pozycji.

"Życie jest bardziej jak zbiór opowiadań. Poszarpane, nieprzewidywalne. Uwierz mi, mojego czy twojego życia nikomu by się nie chciało przeczytać."

Powiedziałam Wam, że wszystkie opowiadania łączy jeden motyw - motyw końca świata. Tak, tak, dokładnie końca świata - ale nie takiego opisanego w Apokalipsie św. Jana z Czterema Jeźdźcami, wszechobecnym cierpieniem i śmiercią, ani też nie taki, który miał się odbyć w 2000 i 2012 roku, ani też nie koniec świata przedstawiony w powieściach i filmach science-fiction, czyli koniec Ziemi, która ulegnie spaleniu po nagłych, niespodziewanych i zbyt mocnych rozbłyskach słonecznych. O nie, to zupełnie nie te koncepcje. Koniec świata u Małeckiego to rzecz pozornie nieuchwytna - zmienna dla każdego człowieka. Dla jednego może to być całkiem błaha rzecz, ale dla tej jednej jedynej osoby będzie to najważniejsza rzecz na świecie. Jej prywatny, jej intymny i osobisty koniec wszystkiego - koniec świata. (Troszkę chyba się tutaj zakręciłam, mam nadzieję, że rozumiecie to co chciałam Wam przekazać.)

Niezwykle cieszy mnie fakt, że autor nie idealizuje świata przedstawionego, ani swoich bohaterów. Dotyka trudnych tematów, widać, że nie boi się przedstawiać kontrowersyjnych spraw. Co najważniejsze i co zdecydowanie należy podkreślić - Małecki nie ocenia. Małecki pisze, wczuwając się w rolę danej postaci i ukazuje nam obiektywne, całkowicie pozbawione oceny spojrzenie na jej sytuację. Jest to coś, z czym bardzo rzadko się spotykam w literaturze, a jest to rzecz niezwykle trudna, lecz pozwalająca czytelnikowi poznać innego człowieka i zrozumieć, być może nie do końca widoczne, dotąd niezrozumiałe, motywy zachowań (zarówno tych "dobrych", jak i "złych" w powszechnym odczuciu).

"Ślady" to opowieść, która pozostawiła w moim sercu i moim umyśle wiele "śladów". Jestem pewna, że przez długi czas nie zapomnę o tej pozycji i niejednokrotnie wywoła ona u mnie refleksje (na których już spędziłam sporo czasu, ale refleksji nigdy zbyt wiele!). "Ślady" przywróciły we mnie głęboką wiarę w polską literaturę i nadzieję na jej rozwój - to co Małecki wyprawia z formą jest wręcz niewiarygodne. On bawi się słowem, kształtuje je na nowo i daje czytelnikowi niesamowitą możliwość poznania na pozór prostej, lecz genialnej i głębokiej historii. Polecam Wam tę pozycję z całego serducha i mam nadzieję, że i do Was trafi jej przekaz. :)

"Tymoteusz wyobraża sobie, jak czekam, i przez chwilę naprawdę rozumie, że nieważne, ile będzie miał jeszcze kobiet, ile pieniędzy zarobi, ile krajów odwiedzi, ile książek przeczyta i ilu followersów zdobędzie na Instagramie, bo i tak zostanie po nim zaledwie kilka bladych śladów."

Ocena: 9/10

Za książkę serdecznie dziekuję Księgarni Internetowej PanTomasz.pl :)

Tak na sam koniec podrzucam Wam nastrojową nutkę - ostatnimi czasy mam "lekką" fazę na Lindsey Stirling i słucham jej niemalże na okrągło. Może i Wam wpadnie w ucho... ;)