#021 "Kochani dlaczego się poddaliście?" - Ava Dellaira

Tytuł: "Kochani dlaczego się poddaliście?"

Tytuł oryginału: "Love Letters to the Dead"

Autor: Ava Dellaira

Liczba stron: 303

Wydawnictwo: Amber

Nastoletnia Laurel nie może pogodzić się z śmiercią starszej siostry oraz rozwodem rodziców. Dziewczyna nieustannie krąży pomiędzy domem wyobcowanego ojca, a domem ciotki, mocno zafascynowanej religią chrześcijańską. Wraz z rozpoczęciem liceum Laurel zmienia szkołę, tak aby nikt nie mógł powiązać jej z nieżyjącą May.

Dziewczyna zainspirowana pracą domową zaczyna pisać listy do zmarłych. Wybiera na adresatów celebrytów, aktorów, piosenkarzy, dlatego w powieści znajdziemy listy m.in do Kurta Cobaina, Amy Winehouse, Johna Keatsa, Judy Garland, czy Jima Morrisona. Czynność ta uspokaja ją i pozwala jej powoli zbliżyć się do wyznania prawdy na temat śmierci siostry oraz odnalezienia ukojenia wewnętrznego cierpienia...

"Myślę, że kiedy się traci kogoś bliskiego, to trochę tak, jakby się traciło siebie."

Powieść "Kochani dlaczego się poddaliście?" znalazłam przypadkiem podczas krążenia po nadmorskich stoiskach z książkami. Jako, że nie kosztowała majątku, a kojarzyłam ją ze skrajnie różnymi recenzjami, postanowiłam przekonać się na własnej skórze, czy historia wykreowana przez Avę Dellairę przypadnie mi do gustu.

Uwielbiam powieści epistolarne i był to jeden z największych i niestety nielicznych plusów tej lektury. Autorka ciekawie dobrała adresatów listów Laurel i wplotła ich historię w wydarzenia z życia bohaterki. Bardzo podobały mi się również refleksje Laurel, które najczęściej pojawiały się tuż po odkryciu jakiegoś nowego faktu z życia zmarłego adresata.

Drętwe i sztuczne dialogi to jeden z pierwszych minusów jakie wymienię. Naprawdę, to chyba najgorzej zbudowane relacje międzyludzkie w jakiejkolwiek książce. Gdy próbuję wyobrazić sobie takie konwersacje w prawdziwym życiu, nie potrafię tego zrobić. To byłoby po prostu żałosne. Muszę w tym miejscu przyznać, że ciężko mi pisać o tej książce, gdyż nie znajduję w niej prawie nic, co mogłoby Was w chociaż minimalnym stopniu zachęcić do lektury. 

Autorka, w mojej opinii, chciała wtłoczyć w historię zbyt wiele wątków, w zbyt krótkiej treści, a w efekcie otrzymaliśmy misz-masz wszelkich problemów jakie mogą spotkać nastolatka. Tak, znajdziecie tu dosłownie wszystko począwszy od różnych form przyjaźni, przez miłość, homoseksualizm, zdrady, aż po molestowanie, czy rozpacz po stracie kogoś bliskiego. Mieszanka wybuchowa, a efekt okropny... Niestety, brak spójności mocno raził mnie w oczy i, gdyby nie to, że naprawdę chciałam przeczytać tę książkę, to odłożyłabym ją na półkę po trzydziestu, może czterdziestu stronach...

"Ukryte płyty tektoniczne we wnętrzu naszych ciał przesuwają się i zmieniają nas w ludzi, którymi się w końcu staniemy."

Większość z wielu wątków przytoczonych przeze mnie powyżej, nie jest zbyt mocno rozwiniętych w książce. Pojawiają się w niej, ale ostatecznie wygląda to tak, jakby zabrakło siły autorce, żeby je opisać dokładniej. Podobnie jest z postaciami. Niemalże wszystkie są jednowymiarowe. Kilku bohaterom Dellaira nadała pojedyncze, lecz interesujące cechy osobowości, ale znowu spotykamy się z oszczędną kreacją, więc cały potencjał i oryginalność poszły do śmieci.

Najgorszym przypadkiem jest zdecydowanie nasza główna bohaterka, pokrzywdzona przez los, skrywająca wielką tajemnicę o śmierci siostry, zagubiona szesnastolatka. Dziewczyna tak denna, że chwilami zastanawiałam się, czy nie porzucić lektury. Dobrnęłam jednak do końca, z nadzieją, że może chociaż ta wielka tajemnica okaże się czymś wartym uwagi... Niestety, był to tylko kolejny gwóźdź do trumny, który w moich oczach całkowicie pogrążył tę pozycję...

Równie ciekawy jest również związek Laurel, który polega głównie na stałym obściskiwaniu się, bądź też chwilach odcięcia się od rzeczywistości dziewczyny. Rzeczywiście, idealny obrazek, cudownego, zdrowego związku, wprost dla nastolatek. Nic, tylko naśladować!

Podsumowując - książka jest idealną pozycją na odpoczynek od wszystkiego dla niewymagających czytelników. Banalnie prosty język sprawia, że powieść równie dobrze mogliby czytać młodsi czytelnicy, a prosta, niewymagająca historia, została nakreślona na ciekawych fundamentach, jakimi byli adresaci listów i ich problemy. Nie polecam jej natomiast dla osób, które mają w stosunku do niej jakiekolwiek oczekiwania, chyba, że chcecie zobaczyć, w jaki sposób zmarnować naprawdę duży potencjał... ;)

Ocena: 3/10

Cześć! 
To jedna z moich pierwszych krytycznych recenzji, cóż, w końcu musiał nastąpić ten moment.
Muszę Wam powiedzieć, że pomału już ogarniam swój nowy plan dnia, odzyskam w ten weekend komputer i będę mogła w końcu normalnie pisać! :)
Jedyna przeszkoda to obecnie zapalenie oskrzeli i jednego płuca, które przypałętało się do mnie nie wiem skąd... :/
Jak u Was wygląda początek roku? A może jesteście farciarzami i zaczynacie studia dopiero od października? Albo może ścieżki edukacji są już Wam obce? :)