#017 "Szeptucha" - Katarzyna Berenika Miszczuk + #CzytamCoPolskie

Cześć!

Dzisiaj przedstawiam Wam post, który publikuję w ramach akcji CzytamCoPolskie, która ma na celu promowanie czytania książek naszych rodzimych pisarzy. Więcej o akcji przeczytacie na stronie organizatorki, dokładnie <tutaj>. Mam nadzieję, że moja recenzja zachęci Was do sięgnięcia po polską literaturę. :)

Tytuł: "Szeptucha"

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Cykl: Kwiat paproci #1

Liczba stron: 352

Wydawnictwo: W.A.B.

XXI wiek. Polska. Wszystko wydaje się być niemalże takie same, ale pewne wydarzenie z przeszłości całkowicie zmieniło bieg historii. Powracamy myślą do drugiej połowy X wieku, gdy Mieszko I podjął brzemienną w skutkach decyzję - nie przyjął chrztu dla Polski. 

I znowu przeskakujemy do czasów współczesnych - Polska w dalszym ciągu jest królestwem, w dodatku całkiem dobrze wypadającym na arenie międzynarodowej. W naszym kraju w dalszym ciągu kontynuuje się wiarę w słowiańskie, pradawne bóstwa, jednak w rozwijających się wielkich miastach niektórzy ludzie zaczynają uznawać je za zwykłe zabobony. Do takich osób należy właśnie nasza główna bohaterka.

"Nasz władca, na szczęście całkiem rozgarnięty, dobrze włada olbrzymim krajem. Nawet udało mu się podpisać pakt o nieagresji z Mocarstwem Rosyjskim. Oni nie mają już cara. Bardzo inteligentnie obalili go jakiś czas temu i teraz dostają za swoje. Podatki takie same plus nie można już pędzić samogonu, bo prezydent zakazał."

Gosława Brzózka, bo o niej tu mowa, to świeża absolwentka studiów medycznych, twardo stąpająca po ziemi, nie wierząca w żadne istoty nadprzyrodzone, czy bóstwa, marząca o pracy w miejskiej przychodni. Zanim to jednak może nastąpić, dziewczyna zmuszona jest odbyć obowiązkowy, roczny staż u Szeptuchy, kojarzonej z wiejskimi obyczajami wiedźmy.

Szeptuchy, obecne w każdej wsi, jak i na obrzeżach miast, są podstawowym ogniwem służby zdrowia. To one początkowo diagnozują pacjentów, leczą naturalnymi sposobami, a w cięższych przypadkach odsyłają do lekarzy. Gosia powraca z Warszawy w rodzinne strony, rozpoczynając praktykę u Szeptuchy w Bielinach, pod Kielcami.

Pobyt w Bielinach od początku zaskakuje Gosię. Jej życie zaczyna się obracać o sto osiemdziesiąt stopni. Szeptucha, zwana Babą Jagą, pokazuje jej jak wygląda prawdziwe życie na wsi, zdejmując z oczu wielkomiejskie wyobrażenia. W dodatku na drodze Gosławy pojawia się niezwykły mężczyzna. Mieszko zauroczył ją od pierwszego spojrzenia. Życie dziewczyny komplikuje się, gdy dowiaduje się, że nie wszystkie "zabobony" były kłamstwem, a Bogowie naprawdę istnieję... I w dodatku wyraźnie czegoś od niej chcą...

Książkę pani Katarzyny Bereniki Miszczuk pod wpływem impulsu zakupiłam na tegorocznych Warszawskich Targach Książki. Słyszałam bardzo wiele o twórczości tej polskiej autorki i bardzo chciałam przekonać się na własnej skórze, czy rzeczywiście tworzy tak genialne powieści. Wybór padł na "Szeptuchę", gdyż połączenie romansu, medycyny i alternatywnej historii Polski wydawało mi się niezwykle ciekawe. W pakiecie upolowałam jeszcze dedykację od autorki i zamieniłam z nią parę słów. W końcu sama chcę w nie tak bardzo dalekiej przyszłości pójść na medycynę, a jak wiecie, czy też nie wiecie, pani Katarzyna medycynę niedawno skończyła. :)

Książka zaskoczyła mnie od samego początku. Bałam się jak autorka poradzi sobie z wykreowaniem alternatywnej historii Polski. Lekki jej zarys, bądź drobna zmiana nie byłyby, aż tak trudnym posunięciem, jednak pani Katarzyna zmieniła całą, dosłownie całą, historię naszego kraju. Moje obawy jednak były zbędne. Czytelnik dostaje doskonałe informacje na temat wydarzeń z przeszłości, jak i teraźniejszości. Dokładnie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie taką sytuację i szczerze mówiąc, niezwykle mi się ona podoba! Możemy się w tym miejscu zastanowić, czy rzeczywiście, gdyby Mieszko podjął inną decyzję na temat chrztu, dzisiaj żylibyśmy w innym, być może lepszym, kraju,,,

Bohaterowie są bardzo dokładnie wykreowani. Każdy z nich ma wyrazisty charakter, unikalne cechy osobowości, co nadaje książce dużej dozy realizmu. Oczywiście i tak w największym stopniu poznajemy Gosię, gdyż to właśnie z jej perspektywy poznajemy całą historię. Jest to nietuzinkowa, która niejednokrotnie potrafi zaskoczyć czytelnika swoim zachowaniem. Na przestrzeni całej powieści możemy również zaobserwować w niej samej. Początkowo Gosia była typową, wielkomiejską panienką, czasem nawet śmieszną, zachowującą się lekko irracjonalnie i infantylnie. Nie powiem, że jej osobowość uległa całkowitej przemianie, jednak panna Brzózka zrozumiała wiele rzeczy i to sprawiło, że zaczęła nieco inaczej postrzegać świat.

"- Pasujesz do swojego konia - palnęłam rozpaczliwie, byle tylko zmienić temat. Od razu pożałowałam swoich słów. A jednak istnieją granice poniżenia, których jeszcze nie przekroczyłam.

- Słucham? - zdziwił się.

- Chodzi mi o to, że obaj jesteście potężni - brnęłam dalej.

- Dobrze, przyjmę to jako komplement."

Kolejną zaletą jest oryginalny humor, który całkowicie wstrzelił się w moje gusta i momentami śmiałam się do rozpuku. Muszę się Wam przyznać. że w pewnym momencie roześmiałam się, nie zwracając uwagi na otoczenie i siostra uznała mnie za wariatkę, która nie dość, że przez pół dnia szczerzy się w olbrzymim uśmiechu do książki, to jeszcze na dodatek, ni z tego, ni z owego, wybucha głośnym śmiechem!

Minusem, cóż, jest dla mnie zbytnie podekscytowanie Mieszkiem, czyli tak właściwie myśli Gosi, oczywiście nie do końca grzeczne. Rozumiem, że jest to poniekąd romans, ale miałam wrażenie, że czasem to pożądanie bohaterki jest sztuczne, po postu lekko nieumiejętnie wykreowane i zbyt mocno hiperbolizowane przez autorkę. Podobnie jest z językiem - jest on lekki i prosty, ale czasami sprawia wrażenie zbyt infantylnego, wręcz zbyt dziecinnego...

Muszę przyznać, że jest to książka oryginalna i nietuzinkowa, szczególnie jeśli mowa o romansach. Fabuła została dokładnie przemyślana przez autorkę i nic nie dzieje się tutaj przypadkowo. Wartka akcja, dobre poczucie humoru, troszkę romansu i słowiańskich historii nadały powieści wyjątkowo charakteru i sprawiły, że jest to pozycja godna polecania. Jednakże nie spodziewajcie się po niej leksykonu wiedzy na temat wierzeń słowiańskich, bo tego tutaj nie znajdziecie. To prosty, lecz przyjemny romans z ciekawą historią w tle. :)

Ocena: 7,5/10

Czy tylko ja myślę już z rozpaczą o zbliżającym się roku szkolnym? 
Jakoś ostatnio negatywne myśli mnie nawiedzają... 
Komputer nadal zepsuty i chyba muszę rozglądać się za nowym...
Macie jakieś sposoby na przygnębienie? Może jakieś książki polecicie?