#011 "Więzień labiryntu" - James Dashner

Tytuł: "Więzień labiryntu"

Tytuł oryginału: "The Maze Runner"

Seria: Więzień labiryntu tom #1

Autor: James Dashner

Liczba stron: 424

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

"Więzień labiryntu" w ostatnim czasie przeżywa lekkie odrodzenie - a przynajmniej tak jest w mojej opinii, gdyż gdzie nie spojrzę to widzę jego nową recenzję! Podobnie było w bibliotece, zanim dostałam książkę w swoje ręce odczekałam troszkę czasu, rezerwując go znacznie wcześniej. Jak więc widzicie i mnie dosięgnął czar tej trylogii i nareszcie postanowiłam się zapoznać z twórczością Dashnera. Tuż po premierze obejrzałam film, który powstał na podstawie tej powieści, dlatego też miałam ogólny zarys fabuły z tyłu głowy, ale pomimo tego spotkanie z tą książką przebiegło naprawdę przyjemnie.

"Więzień labiryntu" to, jak pewnie już wiecie, historia pewnego chłopaka, Thomasa, który pewnego dnia budzi się w windzie, z której wyciąga go banda chłopaków i, posługując się dziwnym slangiem, wita go w Strefie - kwadratowym obszarze, otoczonym olbrzymim, kamiennym murem. Młodzi mieszkańcy Strefy, czyli Streferzy, to chłopcy mniej więcej między dziesiątym, a szesnastym, może siedemnastym rokiem życia, którzy dokładnie tak jak on, pewnego dnia obudzili się w ciemnej windzie, pamiętając jedynie swoje imię. I nic więcej.

Thomas wkrótce dowiaduje się, że Strefa otoczona jest nie kamiennym murem, ale monumentalnym labiryntem, który co noc zmienia swój układ, a w jego korytarzach czają się bezlitośni bóldożercy. Tuż po przybyciu Thomasa wszystko się zmienia. Kolejnym Streferem zostaje dziewczyna (!), która zwiastuje koniec. Koniec? Koniec czego? Dowiecie się sięgając po książkę. :)

"DRESZCZ - DEPARTAMENT ROZWOJU EKSPERYMENTÓW STREFA ZAMKNIĘTA: CZAS ZAGŁADY."

Pomysł Dashnera na "Więźnia labiryntu" wydaje się być niemalże idealny. Labirynt to pojęcie, które wzbudza pierwotny lęk i niepokój u człowieka. Grupa nastolatków umieszczona wewnątrz piekielnego, kamiennego labiryntu bez wyjścia, brzmi niczym zapowiedź świetnej dystopii, która posiada potencjał na stanie się genialną książką. Niestety, w mojej opinii James Dashner nie wykorzystał pełnego potencjału swojego konceptu, ale nie jest to też totalny "klump".

Klump? Moi drodzy, czytając książki Dashnera musicie przyzwyczaić się do specyficznego slangu, jakim posługują się Streferzy i odszyfrować go, już przy lekturze pierwszych stron powieści. Hasła takie jak "klump", "sztamak", czy "zawrzyj twarzostan" będą wam towarzyszyć przez całą historię, jak i w trakcie w jej kontynuacji.

Dlaczego w mojej opinii Dashner nie wykorzystał pełnego potencjału swojego pomysłu? Gdyż spodziewałam się dostać porządną dystopię, z wartką akcją napakowaną nagłymi zwrotami akcji, wzbudzającymi dreszczyki, nie, dreszcze (!) emocji. Jak się jednak okazało - zaledwie kilka rzeczy mnie lekko zaskoczyło (i nie była to wina znajomości filmu, gdyż ledwo co z niego pamiętam), a większość wydarzeń można było z łatwością przewidzieć.

Nieco zawiodło mnie też wykreowanie charakterów przez Jamesa Dashnera. Pomimo tego, że Strefa była domem dla blisko sześćdziesięciu chłopców, to bliżej poznajemy zaledwie kilku, a dobrze zarysowane portrety psychologiczne u postaci, można wyliczyć na palcach jednej ręki. 

"Jeżeli się nie boisz - powiedział Alby - to znaczy, że nie jesteś człowiekiem. A jeżeli będziesz dziwaczył, to zrzucę cię z urwiska, bo to będzie oznaczało, że jesteś wariatem."

Tak, czy inaczej nie żałuję czasu spędzonego z "Więźniem labiryntu" i kontynuuję czytanie tej serii. Liczę na to, że następne części, w porównaniu do pierwszej, okażą się lepsze i Dashner podniesie poziom swego warsztatu literackiego. Myślę, że każdy fan dystopii powinien sięgnąć po tę pozycję i poznać uniwersum wykreowane przez Dashnera, dlatego jeśli jeszcze nie czytałeś tej pozycji, to koniecznie nadrób zaległości! :)

Ocena: 6,5/10